Στην περίπτωση της θωρακικής οστεοχόνδρωσης, τα όργανα που σχετίζονται με περιοχές του νωτιαίου μυελού, που βρίσκεται στο επίπεδο της προσβεβλημένης θωρακικής περιοχής και κάτω, συχνά υποφέρουν. Η παραβίαση της φυσιολογικής δραστηριότητας της σπονδυλικής στήλης οδηγεί σε ακινησία των χεριών, των ποδιών και του κορμού συνολικά, δυσλειτουργία των πυελικών οργάνων, των αναπνευστικών μυών και των εσωτερικών οργάνων.
Η οστεοχόνδρωση είναι μια εκφυλιστική-δυστροφική νόσος της σπονδυλικής στήλης, η οποία βασίζεται σε αλλαγή των μεσοσπονδύλιων δίσκων με εμπλοκή στην παθολογική διαδικασία των γειτονικών σπονδύλων και των μεσοσπονδύλιων αρθρώσεων με ολόκληρη τη συνδεσμική συσκευή.
Χαρακτηριστικά της ανατομίας της σπονδυλικής στήλης
Η κινητικότητα και η σταθερότητα, η ελαστικότητα και η ελαστικότητα της σπονδυλικής στήλης εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους, οι οποίοι είναι ένας από τους τύπους χόνδρινων συνδέσεων μεταξύ των οστών και παρέχουν ισχυρό δεσμό μεταξύ των σωμάτων των γειτονικών σπονδύλων. Το συνολικό μήκος των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι το ένα τέταρτο του μήκους της σπονδυλικής στήλης.
Η πιο σημαντική λειτουργία των δίσκων είναι η μείωση του κατακόρυφου φορτίου στους σπονδύλους. Ο δίσκος αποτελείται από τρία μέρη:
- υαλώδεις πλάκες (σφιχτά δίπλα στους σπονδύλους).
- πυρήνας pulposus (γεμίζει το κενό μεταξύ των πλακών).
- ινώδης δακτύλιος (περιβάλλει τον πυρήνα από έξω).
Ο πυρήνας περιέχει κύτταρα χόνδρου, στενά συνυφασμένες ίνες κολλαγόνου και χονδρίνη (πρωτεογλυκάνες). Η πρόσθια επιφάνεια των δίσκων καλύπτεται από τον πρόσθιο διαμήκη σύνδεσμο, ο οποίος είναι σφιχτά συγκολλημένος με τους σπονδύλους και γυρίζει ελεύθερα πάνω από τους δίσκους. Ο οπίσθιος επιμήκης σύνδεσμος συγχωνεύεται σταθερά με την επιφάνεια του δίσκου και σχηματίζει το πρόσθιο τοίχωμα του σπονδυλικού σωλήνα. Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος δεν έχει δική του παροχή αίματος, επομένως τρέφεται με ουσίες που προέρχονται από διάχυση από τα σπονδυλικά σώματα.
Η κατανομή των κατακόρυφων φορτίων στη σπονδυλική στήλη συμβαίνει λόγω των ελαστικών ιδιοτήτων των δίσκων. Ως αποτέλεσμα της πίεσης, ο πολφικός πυρήνας διαστέλλεται και η πίεση ανακατανέμεται στον ινώδη δακτύλιο και στις υαλώδεις πλάκες. Κατά τη διάρκεια της κίνησης, ο πυρήνας κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: όταν κάμπτεται - προς την κυρτότητα, όταν δεν κάμπτεται - προς τα εμπρός. Όταν η σπονδυλική στήλη κινείται, οι μύες, οι σύνδεσμοι και οι δίσκοι περιλαμβάνονται στην εργασία. Επομένως, μια παραβίαση σε έναν σύνδεσμο οδηγεί σε παραβίαση ολόκληρης της κινητικής αλυσίδας.
Αιτίες και μηχανισμός ανάπτυξης της νόσου
Στην ανάπτυξη της οστεοχονδρωσίας, ιδιαίτερο ρόλο παίζει η μηχανική επίδραση στη σπονδυλική στήλη. Υπό την επίδραση δυσμενών στατικών και δυναμικών φορτίων, ο πολφικός πυρήνας χάνει σταδιακά τις ελαστικές του ιδιότητες (ως αποτέλεσμα του αποπολυμερισμού των πολυσακχαριτών), σχηματίζει προεξοχές και απομονώσεις.
Η διαδικασία του εκφυλισμού του δίσκου επηρεάζεται από μια γενετική προδιάθεση, η οποία προκαλεί την ανάπτυξη αλλαγών στη νευρομυϊκή συσκευή της πλάτης, μια αλλαγή στη δομή των γλυκοζαμινών και μια παραβίαση της κατανομής των ινών κολλαγόνου στο δίσκο. Ο γενετικός παράγοντας είναι πρωταρχικός στην εμφάνιση θωρακικής οστεοχόνδρωσης, υπό την προϋπόθεση αυξημένης λειτουργικής δραστηριότητας.
Οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη εκφυλιστικών αλλαγών στη σπονδυλική στήλη περιλαμβάνουν τα ανατομικά χαρακτηριστικά των δίσκων, τα οποία είναι ατέλειες στην εξέλιξη. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τα θρεπτικά χαρακτηριστικά των δομών. Στο ανθρώπινο σώμα, ο δίσκος αποτελείται από ιστό με κακή διάχυση. Το κλείσιμο των αιμοφόρων αγγείων συμβαίνει ήδη στην παιδική ηλικία. Μετά τη διατροφή συμβαίνει λόγω της διάχυσης των ουσιών μέσω των ακραίων πλακών.
Ο διεγέρτης της διείσδυσης των θρεπτικών συστατικών είναι ένα δοσομετρικό φορτίο που αποκλείει τις στατικές στάσεις και το μεγάλο άγχος. Η σωματική αδράνεια είναι ένας από τους κύριους παράγοντες κινδύνου για θωρακική οστεοχόνδρωση. Επομένως, η τακτική άσκηση είναι ένα σημαντικό προληπτικό μέτρο.
Η ιδιαιτερότητα της μικροσκοπικής δομής - λίγα κύτταρα - μειώνει την ένταση της αναγεννητικής ικανότητας και τον ρυθμό ανάκτησης των εξαρτημάτων του δίσκου. Ανατομικό χαρακτηριστικό είναι η αδυναμία και η έλλειψη αντοχής των δίσκων στις οπίσθιες τομές. Αυτό συμβάλλει στην εμφάνιση σφηνοειδών δίσκων στις κατώτερες θωρακικές και οσφυϊκές περιοχές.
Μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη της οστεοχονδρωσίας δίνεται στις συνελικτικές αλλαγές. Οι ενεργά εκφυλιστικές αλλαγές αρχίζουν να αυξάνονται μετά από 30 χρόνια. Η σύνθεση των συστατικών που είναι απαραίτητα για το δίσκο (γλυκοζαμινογλυκάνες) συνεχίζεται, αλλά η ποιότητά τους επιδεινώνεται. Μειώνεται η υδροφιλία, αυξάνεται η ινώδης υφή, εμφανίζεται σκλήρυνση.
Στάδια εκφύλισης των μεσοσπονδύλιων δίσκων:
- παρατεταμένη ασυμπτωματική πορεία, εκφυλιστικές αλλαγές στα ενδοδισκοειδή συστατικά, μετατόπιση του πυρήνα μέσα στο δίσκο.
- έντονα ριζικά συμπτώματα θωρακικής οστεοχόνδρωσης, συμπίεση του νωτιαίου μυελού, προεξοχή του πολφικού πυρήνα (προεξοχή, 1 βαθμός).
- ρήξη δίσκου με κήλη προεξοχή (κήλη 2ου βαθμού).
- εκφυλιστικές αλλαγές σε εξωδισκικά συστατικά (βαθμός 3).
Η παθολογική προεξοχή συμπιέζει τις ρίζες των νεύρων, τα αιμοφόρα αγγεία ή τον νωτιαίο μυελό σε διάφορα επίπεδα (τραχηλικό, θωρακικό, οσφυϊκό), γεγονός που καθορίζει την κλινική εικόνα.
Ο περιορισμός της κινητικότητας στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, ο οποίος οφείλεται στην παρουσία του θώρακα, συμβάλλει στον λιγότερο τραυματισμό των μεσοσπονδύλιων δίσκων, άρα και στην οστεοχόνδρωση. Η φυσιολογική θωρακική κύφωση συμβάλλει στην ανακατανομή του βάρους του άνω μισού του σώματος στα πλάγια και πρόσθια τμήματα των σπονδύλων. Ως εκ τούτου, σχηματίζονται μεσοσπονδύλιοι κήλες και οστεόφυτα στην πρόσθια και πλάγια επιφάνεια της σπονδυλικής στήλης. Τα οπίσθια οστεόφυτα και οι κήλες είναι εξαιρετικά σπάνια.
Η οστεοχόνδρωση συμβάλλει στη στένωση των μεσοσπονδύλιων τρημάτων και στη συμπίεση των ριζών του νωτιαίου μυελού και των συμπαθητικών ινών. Οι συμπαθητικές ίνες προέρχονται από τη φαιά ουσία του νωτιαίου μυελού, στη συνέχεια συγκεντρώνονται σε κόμβους, από τους οποίους αποστέλλονται σε όλα τα εσωτερικά όργανα. Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι η θωρακική οστεοχόνδρωση, εκτός από τυπικές νευρολογικές διαταραχές, οδηγεί σε δυσλειτουργία εσωτερικών οργάνων (βλαστική, αγγειοκινητική, τροφική) και μίμηση σωματικών ασθενειών. Αυτό το χαρακτηριστικό της οστεοχόνδρωσης των θωρακικών δίσκων εξηγεί τις δυσκολίες στη διάγνωση και τη συνταγογράφηση της σωστής θεραπείας.
Συμπτώματα θωρακικής οστεοχονδρωσίας
Η θωρακική οστεοχόνδρωση είναι πιο χαρακτηριστική για άτομα με καθιστική ζωή. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει διεγερτική επίδραση των δοσομετρικών φορτίων στη σπονδυλική στήλη, γεγονός που συμβάλλει στη διακοπή της ανάκτησης του δίσκου. Οι ασθένειες αναπτύσσονται σε άτομα που εργάζονται σε υπολογιστή για μεγάλο χρονικό διάστημα, σκύβουν κ. λπ. τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να εκτελούν ανεξάρτητα θεραπευτικές ασκήσεις.
Τις περισσότερες φορές, η οστεοχονδρωσία στο στήθος εκδηλώνεται με θαμπούς πόνους, λιγότερο συχνά πόνο και κάψιμο. Ο πόνος εντοπίζεται μεταξύ των ωμοπλάτων. Ο ασθενής ενοχλείται από την αίσθηση συμπίεσης του θώρακα. Όταν αισθάνεστε τις ακανθώδεις διεργασίες των θωρακικών σπονδύλων, ανιχνεύεται τοπικός πόνος, ο οποίος αυξάνεται με αξονικά φορτία στη σπονδυλική στήλη, βαθιά εισπνοή και στροφές του σώματος.
Ορισμένοι ασθενείς έχουν οξείς πόνους στην ωμοπλάτη και στο κάτω μέρος του θώρακα (σύνδρομο οπίσθιου πλαϊνού). Αυτή η συμπτωματολογία αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της μετατόπισης των κάτω πλευρών. Ο πόνος αυξάνεται απότομα κατά την περιστροφή του κορμού. Πιο συχνά, το σύνδρομο πόνου εξαφανίζεται απότομα.
Συχνά ο πόνος στο στήθος γίνεται ζώνη, αντιστοιχεί στην πορεία του μεσοπλεύριου νεύρου. Η ευαισθησία στη ζώνη νεύρωσης της αντίστοιχης νευρικής απόληξης διαταράσσεται, εμφανίζονται παραισθησία και συχνά παρατηρείται μείωση της επιφανειακής και βαθιάς ευαισθησίας. Πιθανή παραβίαση της λειτουργίας της κοιλιακής πρέσας, αλλαγή στο γόνατο και τα τενόντια αντανακλαστικά της πτέρνας.
Παραβίαση της λειτουργίας των εσωτερικών οργάνων συμβαίνει όταν οποιαδήποτε νευρική ρίζα συμπιέζεται στο επίπεδο από 1 έως 12 στήθος. Στη θωρακική περιοχή υπάρχουν δομές υπεύθυνες για τη νεύρωση των πνευμόνων, της καρδιάς, των εντέρων, του ήπατος, του παγκρέατος και των νεφρών. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν σημάδια χαρακτηριστικά μόνο για τη θωρακική οστεοχόνδρωση.
Η ασθένεια εκδηλώνεται με συμπτώματα που είναι χαρακτηριστικά μιας άλλης παθολογίας:
- δυσκολία αναπνοής;
- έντονοι νυχτερινοί πόνοι?
- "καρδιά", στηθαγχικοί πόνοι.
- πόνος στους μαστικούς αδένες.
- πόνος στο δεξιό ή αριστερό υποχόνδριο (συμπτώματα χολοκυστίτιδας και παγκρεατίτιδας).
- πόνος στο λαιμό και τον οισοφάγο.
- πόνος στο επιγάστριο, στην κοιλιά (συμπτώματα γαστρίτιδας, εντερίτιδας και κολίτιδας).
- σεξουαλική δυσλειτουργία.
Διαγνωστικά
Η μεγαλύτερη αξία στη διάγνωση της θωρακικής οστεοχόνδρωσης έχει η ακτινογραφία του θώρακα. Η εικόνα δείχνει μείωση του ύψους του μεσοσπονδύλιου δίσκου, σκλήρυνση των ακραίων πλακών, σχηματισμό οστεοφύτων.
Η αξονική τομογραφία σάς επιτρέπει να διευκρινίσετε την κατάσταση των σπονδύλων, τις αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης, το μέγεθος του σπονδυλικού σωλήνα, να προσδιορίσετε τη θέση της κηλικής προεξοχής και το μέγεθός της.
Κατά τη διεξαγωγή της διαφορικής διάγνωσης, είναι απαραίτητο να συλλέξετε προσεκτικά ένα ιστορικό και να συγκρίνετε όλα τα κλινικά σημεία της θωρακικής οστεοχόνδρωσης με συμπτώματα άλλων ασθενειών. Για παράδειγμα: ο πόνος στην καρδιά με οστεοχονδρωσία δεν σταματά με τη νιτρογλυκερίνη, ο επιγαστρικός πόνος δεν σχετίζεται με την πρόσληψη τροφής, δεν είναι εποχιακός, όλα τα συμπτώματα εμφανίζονται κυρίως το βράδυ και εξαφανίζονται εντελώς μετά από μια νυχτερινή ανάπαυση.
Πώς να αντιμετωπίσετε τη θωρακική οστεοχόνδρωση;
Η θεραπεία της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι συντηρητική. Η ένδειξη για θεραπεία είναι η επικράτηση σπλαχνικών συνδρόμων με νευρολογικές διαταραχές. Η κύρια ορθοπεδική θεραπεία θα πρέπει να είναι η επαρκής έλξη της σπονδυλικής στήλης:
- ενεργή κατακόρυφη έλξη κάτω από το νερό.
- παθητική οριζόντια έλξη σε κεκλιμένο κρεβάτι με χρήση του βρόχου Glisson σε περίπτωση βλάβης στο επίπεδο 1-4 θωρακικών σπονδύλων, από τους μασχαλιαίους ιμάντες σε περίπτωση βλάβης στο επίπεδο 4-12 θωρακικών σπονδύλων.
Η φαρμακευτική θεραπεία συνίσταται στη διενέργεια παρασπονδυλικών αποκλεισμών με διάλυμα νοβοκαΐνης. Με επιδείνωση της νόσου, χρησιμοποιούνται αναλγητικά και ηρεμιστικά. Με ένα σύνδρομο ανέκφρατου πόνου, επιτρέπεται η χρήση αλοιφών με αναλγητικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα στο σπίτι.
Μετά την εξάλειψη των οξέων φαινομένων, χρησιμοποιείται μασάζ των μυών της πλάτης και των κάτω άκρων. Η χειρωνακτική θεραπεία ενδείκνυται για 1-3 βαθμούς οστεοχονδρωσίας στην περίπτωση ανάπτυξης λειτουργικών αποκλεισμών. Περιλαμβάνει διάφορες επιλογές για απαλά και τραχιά αποτελέσματα στους μύες της πλάτης.
Η θεραπευτική άσκηση σάς επιτρέπει να φορτώνετε όλα τα μέρη της σπονδυλικής στήλης με δοσολογικό τρόπο, που διεγείρει τις διαδικασίες αποκατάστασης. Μια σημαντική προϋπόθεση για τη θεραπεία άσκησης για την οστεοχονδρωσία είναι ο αποκλεισμός κάθετων φορτίων.
Φυσιοθεραπεία: Θεραπεία UHF, υπερηχογράφημα, επαγωγική θερμότητα, ραδόνιο και λουτρά άλατος πεύκου-κωνοφόρων. Στο στάδιο του σπα, χρησιμοποιούνται ενεργά υποβρύχια έλξη και υδρομασάζ.
Η χειρουργική θεραπεία χρησιμοποιείται σπάνια. Η ένδειξη για χειρουργική επέμβαση είναι η συμπίεση του νωτιαίου μυελού από πρόπτωση θραύσματος δίσκου.